۴شمع به آرامی می سوختند. محیط پیرامون آنها آنقدر آرام بود که صدای آنها شنیده می شد.شمع اول گفت:من صلح نام دارم.بنابراین هیچکس نمی تواند مرا روشن نگه دارد.و یقین دارم که به زودی خاموش خواهم شد.پس شعله آن به سرعت کم و سپس خاموش شد.دومی گفت:من ایمان نام دارم .احساس می کنم که دیگر کسی وجود مرا ضروری نمی داند و لزومی ندارد بیش از این شعله ور بمانم وقتی سخنش تمام شد نسیم ملایمی وزید و آنرا خاموش کرد. نوبت به شمع سوم رسید.با ناراحتی گفت:نام من عشق است من دیگر دیگر قدرت روشن ماندن ندارم و مردم مرا کنار گذاشته اند و اهمیت مرا درک نمی کنند و حتی عشق ورزیدن به نزدیکانشان را هم فراموش کرده اند.طولی نکشید که او هم خاموش شد .ناگهان پسرکی وارد اتاق شد و دید که از ۴ شمع ۳ شمع خاموش شده است.پسرک گفت:چرا شما روشن نیستید.مگر قرار نبود تا موقعی که تمام می شوید روشن بمانید و سپس شروع به گریه کرد.در این هنگام شمع چهارم گفت:نگران نباش! تا زمانی که من روشنم می توانی با من آن ۳شمع را روشن کنی.من امید نام دارم.پسرک با خوشحالی انرا برداشت و ۳ شمع دیگر را روشن کرد.

امید شعله ای است که نباید در زندگیمان خاموش شود ...زیرا با امید عشق و صلح و ایمان را باز خواهیم داشت.

یه شعر خیلی باحال البته از نظره من.

جوانی شمع ره کردم        که جویم زندگانی را

نجستم زندگانی را           وگم کردم جوانی را

امیدورام همیشه سبز و جوان بمانید. 

می خوام از گروهی که خیلی باهاش حال می کنم چند تا عکس بزارم.نظر .................